ਪਿੰਡ ਚਮਿਆਰੀ, ਅਜਨਾਲੇ ਕੋਲ ਜੀ।
ਸੁਣਾਵਾਂ ਵਾਰਤਾ, ਏਦੀ ਸਾਰੀ ਖੋਲੵ ਜੀ।
ਲੱਗੀ ਸਲਵਾਨ, ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
2
ਲੂਣਾ ਨਾਲ ਰਾਜੇ ,ਵਿਆਹ ਰਚਾ ਲਿਆ।
ਧੀ ਵਰਗੀ ਤਾਈ,ਰਾਣੀ ਸੀ ਬਣਾ ਲਿਆ।
ਬਣ ਗਈ ਪੁੱਤ , ਹੱਤਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ, ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
3
ਪੂਰਨ ਦੇ ਰੂਪ , ਤੇ ਰਾਣੀ ਡੁੱਲ ਗਈ।
ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਵਾਲਾ ਸੀ,ਰਿਸ਼ਤਾ ਭੁੱਲ ਗਈ।
ਲਾਏ ਪੂਰਨ ਤੇ , ਦੋਸ਼ ਭਾਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
4
ਆਖੈ ਸਲਵਾਨ, ਅੱਲਖ ਮੁਕਾ ਦਿਓ।
ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਵੱਢ, ਕਿਸੇ ਖੂਹ ਪਾ ਦਿਓ।
ਬੜੀ ਕੀਤੀ ਇਸ, ਬਦਕਾਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
5
ਜੀ ਗੋਰਖ ਨਾਲ ,ਉਥੇ ਚਲ ਆਯਾ ਸੀ।
ਮੀਂਹ ਮਿਹਰਾਂ ਦਾ, ਉਸ ਵਰਸਾਯਾ ਸੀ ।
ਮਾਂ ਇੱਛਰਾਂ ਮਿਲੀ ,ਅੰਤ ਵਾਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
6
ਸ਼ੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦਾ, ਮਾਖੇ ਖਾ ਸੀ ਸੂਰਮਾ।
ਗੋਰੇ ਦਾ ਬਣਾਯਾ,ਸੀ ਮੈਦਾਨੇ ਚੂਰਮਾ।
ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੈ, ਸਰਦਾਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
7
ਕਾ:ਰਾਜੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਕੋਣ ਨਹੀ ਜਾਣਦਾ।
ਅਮੀਨ ਮਲਕ, ਜੀ ਸਮੇੱ ਦੇ ਹਾਣ ਦਾ।
ਸੋਭਾ ਸਭਨਾਂ ਦੀ ,ਹੈ ਨਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
ਲੂਣਾ ਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ,ਚਮਿਆਰੀ ਮਿੱਤਰੋ।
8
ਲ਼ੂਣਾ ਲਿਖ ਸ਼ਿਵ , ਨੇ ਅਮਰ ਕਰ ਤੀ।
ਸਾਰੀ ਗਾਥਾ ਉਸ, ਲਿਖ ਲਿਖ ਭਰ ਤੀ।